Het nieuwetijdskind en diens ouders in een sterk veranderende tijd hebben een totaal andere begeleiding en aanpak nodig. Niet langer meer de huidige lineaire aanpak, waarbij het gedrag van het kind als probleem gezien wordt. Neen, de holistische aanpak waarbij het kind en het familiesysteem als één gezien worden, die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en elkaar over en weer beïnvloeden.
Een nieuwetijdskind (lees ook: een ouder nieuwetijdskind) wordt nu nog veelal afgerekend op het uiterlijke gedrag wat het laat zien en daar moet dan toch zeker ook een label aangehangen worden. Alles moet geduid en in een hokje gestopt worden. Want hoe moeten we hier anders mee omgaan? En wie bepaald wat de standaard, de norm is? En in hoeverre mag je hiervan afwijken?
Moeten we niet leren op een andere manier naar het kind te kijken? Immers ieder kind is uniek, doet het op zijn eigen wijze en op zijn tijd en tempo. Is dit niet juist het prachtige van een kind. Zijn eigen unieke wijze van persoonlijk en spiritueel ont-wikkelen, van ZIJN.
Moeten wij als ouder niet stoppen met opvoeden, maar ons kind gaan voeden waarbij we veilige kaders voor ons kind plaatsen, zodat het kind binnen deze kaders kan leren en ervaren. Er is geen goed of fout, alleen leermomenten.
Is het niet inmiddels een zeer achterhaalde gedachte dat wij weten wat het beste voor ons kind is? Immers de kinderen die de laatste jaren zijn geboren, hebben een hoge trillingsfrequentie, hebben al een enorme wijsheid in zich, zijn oude zielen? Moeten wij daar niet meer voor open gaan staan, zodat we van ons kind kunnen leren en samen kunnen groeien?
Het kind spiegelt met zijn gedrag immers ook onze onverwerkte emoties, spanningen en gevoelens. Zeker ook onze eigen gedrag. Of het kind leert ons met zijn gedrag hoe wij het zelf ook kunnen doen. Bijvoorbeeld als ouder heb je moeite om je boosheid te tonen, boosheid wat je ver weg gestopt hebt. Het kind laat jou je boosheid zien, alsook dat je die moet uiten.
Immers ook zo buiten, zo binnen. En ga jij als ouder aan de slag met jezelf door persoonlijke en spirituele ontwikkeling dan zal je kind als vanzelf mee veranderen. Zijn gedrag is immers niet langer meer nodig! Het kind is niet het ‘probleem.’
Is het niet beter voor ons kind om het kind in zijn kracht te zetten, te laten vertrouwen op zichzelf door niet te zeggen wat ze moeten doen, de zogenaamde ‘goedbedoelde adviezen, want wij als ouder weten het toch beter’, maar ze te begeleiden in het bewustwording wat het beste bij het kind past en hoe ze dat al dan niet kunnen bereiken.
Tijden veranderen, dit vraagt een andere manier van benaderen. De oude manier werkt niet langer. Het is van groot belang dat het nieuwetijdskind gezien en gehoord wordt in wie hij werkelijk ten diepste is met al zijn prachtige kwaliteiten.
