Het is vandaag precies tien jaar geleden dat haar laatste wens: vakantie vieren in het moederland van haar oma, in vervulling ging. Ja, haar laatste wens. Anne Marèl, mijn toen zestien jarige dochter had op 24 september 2010 te horen gekregen dat zij zou sterven aan een hersentumor, dat ze nog hooguit twee jaar te leven had. Deze boodschap trof ons allemaal als een mokerslag, en ook weer niet, we waren niet in één keer knock-out. Anne Marèl krabbelde weer snel op, ze had immers geen tijd te verliezen, haar leven zou immers al zo kort zijn. En… ze wilde het leven nog vieren zo lang ze dat nog kon, zo ook vakantie vieren in Indonesië. Dit stond nummer één op haar bucketlijst, ze wilde daar dolgraag een kindertehuis bezoeken, en ook wilde ze met dolfijnen zwemmen en op een olifant rijden.
Her wish was my command en samen met haar zusje heb ik de reis naar Bali samengesteld, waarin al haar wensen ingewilligd werden. Het voelde goed om iets te hebben waar we met heel het gezin naar uitkeken, dit gaf ons enige houvast in de turbulente tijd die we doormaakten.
Het was lange tijd onzeker of we daadwerkelijk af konden reizen. Bij Anne Marèl waren een maand voor vertrek uitzaaiingen geconstateerd. De chemo en de medicijnen sloegen in die zin aan, dat er mogelijk sprake was van enige vertraging van de groei van de tumoren. Yes, we kregen groen licht van haar oncoloog.
Eindelijk was het dan zover, op 20 februari 2011 vertrokken we vol goede moed en zin met ons gezin naar Bali. Een handbagage koffer vol met medicijnen, prioriteit op de luchthavens, waarbij Anne Marèl opgehaald werd met een rolstoel. Alles was perfect geregeld.
We hadden drie verschillende locaties en een privéchauffeur die ons rondreed in een grote van, zodat Anne Marèl op de bank kon rusten als dat nodig was. Wat hebben we met elkaar genoten van deze tijd.
Bij Pantai Lovina verbleven voor een week in een prachtige luxe villa met zwembad aan het strand. Een weelderige tropische tuin met mangobomen en allerlei exotische planten, bij het muurtje grenzend aan het strand speelden dagelijks Balinese kindertjes. Anne Marèl genoot van deze kinderen, de meisjes maakten kettinkjes en armbandjes voor haar. Dagelijks werden de meest heerlijke maaltijden voor ons bereid. We konden onze wensen wat we graag wilden eten kenbaar maken aan de dames die voor ons zorgden. En zij gingen vroeg in de morgen naar de lokale markt om de verse ingrediënten voor de maaltijd te kopen, ook de meest exotische fruitsoorten voor juices. Het was puur genieten van de tijd die we nog met elkaar als compleet gezin doorbrachten.
Ik had al die tijd het volledige vertrouwen gehad dat deze reis gewoonweg goed zou verlopen. Mijn vertrouwen werd gelukkig bewaarheid. We hadden echt de vakantie gevierd, we hadden ons -voor zover dat überhaupt mogelijk was- niet met haar ziekte, met haar aankomend sterven bezig gehouden. Anne Marèl had in Lovina haar rust gevonden. Ze vond het zo fijn dat ze aan mij vroeg: “mam, kunnen we hier niet blijven? Dat ik hier sterf?” Een hele confronterende vraag, een vraag die er volledig mocht zijn. Haar vader en ik zijn altijd volledig open geweest naar haar. We hebben veel met ons kind besproken in alle openheid en eerlijkheid, ook met haar zusje en broertje. Ik heb hierbij altijd Anne Marèl gevolgd. Ik voelde aan dat zij ‘gewoon’ als puber nog wilde genieten van haar leven. Ze vroeg of zei iets heel kort en krachtig, ik antwoordde, en vervolgens gaven we daar beide een draai aan door onze gezamenlijke humor. Het was zo fijn dat haar laatste wens in vervulling was gegaan.
De laatste dagen van onze reis zag ik dat het minder ging met Anne Marèl. Fysiek ging ze steeds meer achteruit, ze begreep me soms niet goed. Nadat wij na drie weken uiteindelijk thuis kwamen, was het kort daarna klaar. Ze had absoluut naar deze vakantie toegeleefd, ze had alles gegeven en toen was ze ook echt op…
Wil je meer en verder lezen over Anne Marèl haar leven en sterven, en over hoe ik van mijn aller diepste verdriet en pijn uiteindelijk mijn aller grootste kracht heb weten te maken, lees dan ons boek VERBONDEN IN LICHT EN LIEFDE
Verbonden in Licht en Liefde,
met elkaar en voor elkaar,
samen zijn we één
Nicole
